Gidenin ardından yüreklerimiz buruk şimdi...

Ölüm hiç bu kadar yakınımızda değildi ya da biz bilemedik, farkedemedik...Gidenin ardından yüreklerimiz buruk şimdi...

               Nur içinde yat yengecim...

                                                           _______________

Tertemiz çocukluğumdan rastgele bir anı getiriyorum aklıma...Yengem, amcamın eşi...Neredeyse bir çok anımda o çerçevenin içinde, resimde...

Şimdi biraz uzak kaldık o kalabalıktan ama eskiden yani biz küçükken birlikte, tüm büyükler, amcalar, yengeler... vakit geçirmeyi severdik, her ramazan iftar buluşmalarında evlerimiz öyle kalabalık olurdu ki, oturacak yer bulamazdık masada, biz çocuklar mutfağa hapis kalırdık, hatta çoğu zaman ödevlerimi yapamıyorum diye gıcık olurdum bu kalabalığa...

Düğünler öyle...Bir telaşe varsa ortada, paylaşılırdı... Birimizin okuma bayramı olurdu, diğerinin mezuniyeti...Hep birlikte olurduk; bu bir cenaze de olabilirdi...Ağlamasına dayanamadığımız, yüreğimizi ezen bakışları ile babalarımız, amcalarımız ile, mutfaktaki telaşelerine hüzünlerini kaptırmış ailemizin gelinleri, anneleri ile...Yaz tatilleri zaten hep iç içe...Bir apartmanın farklı katlarında oturan, sokak kapıları hep açık, büyük bir aile idik...Merdivenlerinde evcilik oynadığımız...

Son zamanlarda bu bahsettiğim çerçevedeki resimden bir çok isim ayrıldı ama yengemin gidişiydi beni en çok üzen, en inanamadığım...

Sanırım artık büyüyoruz ve sık sık yaşayacağız bu durumu ama bunu yaşayacak gücüm var mı bilemiyorum, geride kalanları bu denli üzgün görmek çok acı! En acı olanı da uzaktan acılarını paylaşmaya çalışmak, sıkı sıkı sarılmayı istemek ama yapamamak:.(